In stilte worstelde ik met de vraag of ik iets moest zeggen. Ik vind het moeilijk om mijn gevoelens en mijn eenzaamheid te tonen.
We waren in de kerk en zaten met verschillende gezinnen aan tafel. De gezamenlijke maaltijd had als doel elkaar beter te leren kennen en een diepere verbondenheid met elkaar aan te gaan. We begonnen met een drankje, gezamenlijk zingen en bidden en aten met elkaar. Daarna gingen de kinderen naar een aparte activiteit, terwijl de ouders in een zaal bleven.
Elke keer lezen we samen twee hoofdstukken uit een boek en bespreken we onze indrukken. Dit keer was het thema ‘eenzaamheid en verbondenheid’. Terwijl ik luisterde naar anderen, voelde ik een diepe droefheid in mijzelf opwellen. De gesprekken waren levendig, interessant en uitdagend, maar toch voelde ik me leeg en eenzaam. Gedachten flitsten door mijn hoofd: we kennen elkaar nauwelijks, we delen zelden iets persoonlijks, ik weet niets over de worstelingen van anderen, niemand weet over wat ik mee draag. En toch spreken we over het zien van elkaar, het delen en het ervaren van verbondenheid.
Dat was het moment waarin ik worstelde met de vraag of ik iets moest zeggen. Ik heb het niet gedaan.
''Ik besefte wat voor een geschenk het is wat zij elkaar en mijzelf gaven.''
Een paar dagen later begeleidde ik groepstherapie bij De Hoop. Ik zag een vrouw die haar boosheid op haar stiefkinderen richtte, iemand anders vertelde dat ze geen gevoelens meer
had voor haar echtgenoot, weer een ander gaf aan te worstelen met eenzaamheid, en nog iemand anders vertelde boosheid jegens God te voelen vanwege alle ellende in haar leven.
Ik zag hun verlangen om gezien te willen worden en begrepen te worden, hunkerend naar een plek waar het veilig is om jezelf te zijn. Hun openhartigheid creëerde ruimte voor verbondenheid. Ik voelde het diep in mijn binnenste, als een warme golf die door mij heen stroomde. Ik zag hoe openheid en verbondenheid helend kunnen werken. Ze luisterden naar elkaar, voelden met elkaar mee. Soms bleven ze stil, vol respect voor elkaars pijn. Een blik, een gebaar, een vraag, een woord. Op verschillende manieren waren ze betrokken bij elkaar. Samen zijn ze bezig stappen te zetten op weg naar heling.
Ik besefte wat voor een geschenk het is wat zij elkaar en mijzelf gaven. Keer op keer werd ik eraan herinnerd dat we elkaar nodig hebben. En soms, niet altijd, durf ik meer van mezelf te laten zien, durf ik een stap te zetten richting anderen in de kerk, de buren, vrienden. Op weg naar heling.
Deze column is geschreven door Andreea van Peer, GZ-psycholoog bij De Hoop. De column is oorspronkelijk geplaatst in het Nederlands Dagblad van 20 juli 2024.