”Waarom zou je eigenlijk de hele dag naar de worstelingen en problemen van mensen willen luisteren?” Ik zit in mijn auto op weg naar de polikliniek in Vlissingen en denk aan de vraag die me onlangs werd gesteld. Het liefst worden we niet met de ellende van anderen geconfronteerd. Op sociale media zien we vooral de mooie kant van het leven. En als het toch een heftig verhaal is, horen we graag hoe dit uiteindelijk is uitgelopen op iets positiefs.
Ik merk dat ik mezelf er ook op kan betrappen. Dan kijk ik vooral naar die behandelingen waarbij iemand in korte tijd van ernstige klachten afkomt. Alsof deze behandeling beter zou zijn dan de behandeling bij iemand die ik al twee jaar zie, waarbij het proces weerbarstiger is. En hoe mooi zijn de getuigenissen van mensen die ernstig verslaafd bij ons binnenkomen, clean worden, financieel weer gezond worden en het liefst ook nog tot geloof komen?
Hoe mooi die verhalen en getuigenissen ook zijn -en gelukkig zijn ze er-, mijn dagelijks werk als psycholoog omvat ook het wonder te mogen zien in het alledaagse.
''Ik voel me zo veel rustiger sinds ik weet dat niet al mijn gedachten waar hoeven te zijn.''
Die enorm angstige vrouw die toch de stap durft te zetten om traumabehandeling te starten. Die ervoor kiest heftige emoties niet uit de weg te gaan en uit de vermijding te stappen. Ik denk aan de nog jonge man die aangeeft: ‘ik voel me zo veel rustiger sinds ik weet dat niet al mijn gedachten waar hoeven te zijn’. Ik voel zijn opluchting en zijn hoop. Ik vier de overwinning van de oudere man die sinds maanden weer een stap buiten de deur durft te zetten. Alledaagse gebeurtenissen worden grootse acties en overwinningen.
Deze column is geschreven door Marije Jacobse, GZ-psycholoog bij De Hoop. De column is oorspronkelijk geplaatst in het Nederlands Dagblad van 28 mei 2024.