Maria zit stil op de bank, starend naar haar telefoon zonder beltegoed. Alsof ze wacht op een verlossend woord. Het lukt haar niet meer. De enorme spanning van de afgelopen maanden lijkt zijn tol te eisen.
Maanden heeft ze haar best gedaan om de sociale huurwoning te behouden. Na drie maanden uitstel, veel onzekerheid en zonder status heeft ze nergens recht op. Ze zal iets anders moeten vinden of teruggaan naar haar land van herkomst. Net op het nippertje heeft ze via de gemeente een plekje gekregen bij de maatschappelijke opvang van De Hoop ggz.
"Soms zou je zo veel willen doen in zo’n situatie om het leed te verzachten, maar kun je maar zo weinig."
Ze weet nog niet waar ze daarna heen kan, maar ze is nu even onder de pannen. Alle stress van de afgelopen tijd komt eruit en ze is even niet in staat om iets te doen. Het leven duwt haar een richting in die zij niet wil…
Maria zit er zo apathisch bij dat we ons zorgen maken. De andere bewoners zien het ook. Als team overleggen we wat wijs is om te doen. We maken een plan en gaan met haar in gesprek. Een betrokken medewerker probeert een gesprek aan te knopen met behulp van de oudste dochter die als tolk kan functioneren.
Soms zou je zo veel willen doen in zo’n situatie om het leed te verzachten, maar kun je maar zo weinig. Er is zoveel meer nodig, zoveel dat het niet te overzien lijkt. En toch is dan juist het weinige heel veel. Een barmhartig woord uit een bewogen hart heeft zoveel impact. Het is een taal zonder woorden en een spraak zonder geluid, maar het wordt in iedere cultuur begrepen.
"Een barmhartig woord uit een bewogen hart heeft zoveel impact. Het wordt in iedere cultuur begrepen."
Zo ook bij Maria. Ze vindt weer moed, herpakt zich en neemt de regie weer op. Het spreken van bemoedigende woorden geeft haar nieuw moed. Moed om de regie op te pakken in een poging het leven zoals het zich aandient te begrijpen en er richting aan te geven. De woorden van anderen helpen haar om het stuur weer in handen te nemen en te houden.
Kees Neven, meewerkend teamleider bij Ambulante Woonbegeleiding
Deze column verscheen in het ND op 2 april 2022