In hun artikel ‘Als eten een obsessie wordt’ betogen Carla Aantjes, verpleegkundig specialist ggz, en Joyce Rampersad, psycholoog, dat het nuttigen van voedsel soms kan uitgroeien tot een schadelijke, overmatige en ongewenste gewoonte, eentje die vanwege de gezondheidsrisico’s die daarmee verbonden zijn, op erkenning en behandeling zou moeten kunnen rekenen.
Op een ongezonde manier met eten omgaan kan zijn in de vorm van een eetverslaving (food addiction) of van een eetbuistoornis (binge eating disorder). De auteurs benoemen de overeenkomsten als ook de verschillen tussen de eerste en de laatste. Personen die met eetproblemen kampen, blijken dat vaak al jaren te hebben voordat ze daadwerkelijk hulp zoeken.
Net als voor andere gedragsverslavingen worden voor eetstoornissen een aantal criteria geformuleerd, vastgelegd in de zogenaamde Yale Food Addiction Scale (YFAS). Deze schaal is voor een groot deel vergelijkbaar met de criteria die in de vijfde editie van de Diagnostic Statistical Manual worden gehanteerd voor middelenstoornissen (bijvoorbeeld stoornis in het gebruik van alcohol), zoals: meer eten dan je van plan was, pogingen om te veranderen mislukken, doorgaan met het gedrag ook al ken je de nadelige gevolgen, et cetera.
De auteurs besluiten hun artikel ermee dat zelfhulpinterventies gebaseerd op cognitieve gedragstherapie en gestructureerde zelfhulpinterventies, effectief zijn voor de behandeling van een aantal psychische stoornissen rondom eten, waaronder eetbuistoornis. Alleen farmacotherapie zonder psychologische behandeling raden zij af.
N.a.v. Carla Aantjes en Joyce Rampersad (2020), ‘Als eten een obsessie wordt’, in: Nurse Academy GGZ, editie 1, pp. 23-28