Nathalie: “Ik hoop dat we de mens achter het gezicht mogen ontmoeten.”

Sinds ruim drieënhalf jaar werkt Nathalie van Mill als ambulant thuisbegeleider bij De Hoop. Ze rolde er onverwacht in: via een kennismaking voor een andere functie kwam ze uiteindelijk bij ambulante thuisbegeleiding. “Ik dacht eerst dat hier alleen mensen met een verslaving terecht konden.” Maar tijdens het gesprek bleek De Hoop breder hulp te bieden en werd zij enthousiast. Haar hoop? “Ik hoop dat we de mens achter het gezicht mogen ontmoeten.”

Het bijzondere van Nathalie’s werk is dat het zich afspeelt in de huiskamer van haar cliënten. Ze bezoekt mensen die vastlopen door psychische problemen, zoals angst en depressie, verslaving of eenzaamheid. “Als je bij iemand thuis bent, zie je sneller wat er scheelt. Mensen zijn meer zichzelf.”

Ze benadrukt het belang van vertrouwen en elkaar leren kennen. “Het begint altijd met een relatie opbouwen. Je kan niet meteen met kant-en-klare oplossingen komen. Wat voor de één werkt, werkt niet voor de ander.” Daarom bouwt Nathalie stap voor stap een band op. Soms duurt dat weken, soms maanden. Dit is de basis voor duurzame verandering.

Voordat ze bij De Hoop begon, dacht Nathalie niet dat ze geschikt zou zijn voor dit werk. “Ik houd van resultaatgericht werken. Ik wist niet of ik zo lang met iemand kon meelopen.” Inmiddels kijkt ze daar anders naar. “Het draait niet om snel resultaat, maar om er te zijn voor diegene.” Vaak ziet ze vooruitgang in kleine stapjes, soms eerder dan de cliënt zelf. “Dan zeg ik: heb je gezien dat je dit nu zelf doet? En dan gaat iemand zelf ook weer glimmen. Dat vind ik geweldig.”

Voor Nathalie is er een groot verschil tussen hulp bieden en hoop brengen. “Hulp bieden zie ik als iets praktisch. Je helpt met het op orde brengen van fi nanciën, persoonlijke verzorging, het opbouwen van sociale contacten. En dan ga je weer
verder. Hoop bieden is nét dat stapje extra, zodat iemand weer licht ziet aan de andere kant en ademruimte ervaart.”

Ze benadrukt dat het in haar werk niet draait om koude, praktische handelingen. “Ik hoop dat cliënten voelen dat ik ze waardevol vind. Dat ze ervaren dat ze belangrijk zijn en ertoe doen.” Soms komt daar ook haar geloof bij kijken. “Ik breng hoop door God. Al mijn cliënten weten dat ik geloof. Als iemand er voor open staat en het passend is, bid ik met hen.”

Wat ze vooral wil voorkomen in haar werk, is dat mensen verder in problemen wegzakken. “Mensen kunnen denken dat ze er alleen voor staan. Ik wil voorkomen dat mensen het punt bereiken waarop ze niet meer verder willen.”

Als Nathalie verder kijkt dan alleen de cliënten met wie zij optrekt, heeft ze ook een duidelijke hoop. “Ik hoop dat we verder kijken dan de buitenkant. Achter elk gezicht zit een mens die iets heeft meegemaakt. Dit kan iemand zijn die in een luxe villa woont met een gezin, je eigen buurvrouw of iemand die altijd vriendelijk lacht in het voorbijgaan op straat.”

“Het is heel gemakkelijk om mensen te veroordelen en niet meer als mens te zien. Ik zou het fi jn vinden als iedereen elkaar wat meer zou helpen.” Voor haar begint dat dichtbij: omzien naar de buurvrouw, een gemeend compliment geven, iets doen voor een ander. “Dat is omzien naar elkaar, wat een groot verschil kan maken.”

Nathalie’s werk is intensief, maar ook vervullend. Ze wordt blij van de momenten dat mensen het leven als lichter gaan ervaren en meer vertrouwen in zichzelf krijgen. Dat motiveert haar om door te gaan, ook als het ingewikkeld is. “Wanneer ik zie dat iemand gelukkiger wordt, dan word ik zelf ook blij en maakt het mij trots.”