Annelies: “Ik hoop dat niemand pijn in eenzaamheid draagt.”

Al elf jaar zet Annelies Peekstok zich in bij De Hoop, waar ze jongeren begeleidt die vaak met zware thema’s worstelen. Als psychotherapeut, GZ-psycholoog en zorglijnmanager combineert ze haar vakkennis met persoonlijke betrokkenheid. Ze ziet hoe relatie, vertrouwen en aandacht deuren openen die anders gesloten zouden blijven. Haar hoop? “Ik hoop dat niemand pijn in eenzaamheid draagt.”

Annelies werkt bij polikliniek Dordrecht, op de afdeling voor kinderen en jongeren. Hier behandelt ze vooral jongvolwassenen van ongeveer 14 tot 22 jaar. Juist in die levensfase vallen jongeren vaak precies tussen wal en schip: ze zijn geen kinderen meer, maar ook nog geen volwassenen. Voor hen is er soms te weinig passende zorg. Tegelijk leven zij in een wereld vol prestatiedruk, sociale media en hoge verwachtingen. Dat maakt hen kwetsbaar voor eenzaamheid en gevoelens van tekortschieten.

Het zijn jongeren die kampen met schaamte, geheimen of ervaringen die ze liever verbergen. “Wanneer jongeren de moed hebben om je toe te laten op dat donkere plekje, kan dat veel hoop geven”, vertelt ze. Hoop begint dan vaak met iets eenvoudigs: aanwezig blijven en luisteren. “Alleen al zeggen: ik wil naar je luisteren, ik ga niet weg. Dat kan perspectief bieden.”

Voor Annelies is de therapeutische relatie het belangrijkste instrument. Niet alleen als mens, maar ook als professional naast de ander staan. “Hulp bieden is technisch, hoop bieden is écht het contact aangaan”, zegt ze. Dat contact is meer dan gesprekken voeren; het is de ervaring dat iemand er onvoorwaardelijk voor je is en blijft. Annelies vertelt: “Dat betekent soms ook een eerlijke, confronterende spiegel durven voorhouden en feedback geven. Dat je ook met de jongeren kijkt naar waar
zij met hun gedrag schade maken. Niet op een veroordelende manier, maar wel eerlijk.”

Binnen De Hoop zien we dat echte verandering vaak begint met het doorbreken van eenzaamheid. Wanneer jongeren merken dat ze gezien en serieus genomen worden, ontstaat er ruimte om schaamte los te laten en te ontdekken dat hun verhaal ertoe doet. Het is deze houding – luisteren zonder oordeel, aanwezig blijven ook als het schuurt – die het verschil maakt.

Annelies ziet dagelijks hoe vertrouwen groeit, hoe muren langzaam zakken en hoe jongeren zich stap voor stap openstellen. Zo wordt relatie een plek van hoop: een veilige basis om nieuwe keuzes te maken, veerkracht te ontdekken en samen de weg naar herstel te gaan.

Wat haar steeds raakt, is de veerkracht van jongeren. Soms verandert er in korte tijd meer dan iemand had verwacht. “Met enige regelmaat voel ik in gesprekken: nu komen we echt bij dat plekje waar het om gaat”, zegt ze. Zulke momenten maken het werk betekenisvol en geven energie om door te gaan, ook als casussen ingewikkeld zijn. Kleine stappen kunnen uitgroeien tot grote doorbraken.

Annelies kijkt verder dan het hier en nu. Ze ziet hoe belangrijk het is dat ouders patronen leren doorbreken, zodat kinderen niet dezelfde last dragen. “De meeste jongeren nemen veel bagage mee”, vertelt ze. “Maar als patronen worden doorbroken, krijgen kinderen de kans op een andere toekomst.” Voor haar werk is dit een kernpunt: pijn en eenzaamheid mogen nooit in isolement gedragen worden.

Haar wens is dat jongeren ervaren dat ze gezien, gesteund én uitgedaagd worden, zodat ze hun eigen weg met vertrouwen kunnen gaan. En dat zit in meer dan een behandelplan, wat Annelies betreft. “Het gaat om liefde, rust en de overtuiging dat niemand er alleen voor staat.” Ze ervaart hoe waardevol het is om samen met collega’s casussen te dragen en daarin ook geloof en gebed te delen. “Ik ervaar dat God mij helpt in dit werk.”