Moedeloosheid schuift langzaam over hem heen en ontneemt zijn hoop als een donkere regenbui die voor de zon schuift. Mistroostig kijkt hij naar de brief van de universiteit in zijn handen. Hij had hem toevallig zien liggen tussen de grote stapel post en reclame naast zijn voordeur.
Hij leest: ‘Beste Bobby, het komende jaar heb je nog de mogelijkheid om je laatste tentamen te halen voor je bachelor Psychologie’. Verder lezen lukt niet, zo vliegt het hem aan.
Hij weet best waarom hij psychologie is gaan studeren. Hij heeft steeds gezegd dat hij van betekenis wil zijn voor jongeren die een moeilijke start hebben.
Natuurlijk weet hij ook dat er nog een reden is. Deze is belangrijker dan de eerste. Hij wil begrijpen waarom hij zelf is vastgelopen. Nu hij de reden kent, komt hij erachter dat zijn hoofd het wel weet maar zijn gevoel het nog niet accepteert. Zijn stemmingen zitten hem in de weg. Alleen door veel en vaak eten verbetert zijn stemming iets, voor heel even maar.
"Hij weet best waarom hij psychologie is gaan studeren. Hij heeft steeds gezegd dat hij van betekenis wil zijn voor jongeren die een moeilijke start hebben."
‘Dinsdag bespreek ik het met mijn thuisbegeleider. Ik ga vragen wat zij ervan denkt. Nog één tentamen en ik heb een bachelor binnen. Durf ik het aan?’
Zijn thuisbegeleidster, Monica, is enthousiast over deze kans. Ze blijft voordelen opnoemen en hij mag de nadelen opnoemen. De lijst met nadelen is duidelijk langer. “Als je diep in je hart kijkt, wat zou je dan willen?” Dat is een makkelijke vraag: natuurlijk wil hij zijn bachelor halen! “Dan gaan we kijken hoe jij denkt dat dit voor jou mogelijk is en maken we hier een plan voor”, zegt Monica resoluut.
Bobby besluit zichzelf nog één kans te geven. Met alles wat hij in zich heeft leert hij zijn tentamen. Het kost bloed, zweet en tranen en de kilo’s vliegen er weer aan.
"Natuurlijk weet hij ook dat er nog een reden is. Deze is belangrijker dan de eerste. Hij wil begrijpen waarom hij zelf is vastgelopen."
“Het is gelukt!” schreeuwt hij door de telefoon. “Ik heb een 6,1 gehaald. Ik heb mijn bachelor binnen!” Tranen van vreugde bij Bobby en Monica. “Hoe ga je dit vieren?” vraagt Monica. “Ik ga mezelf trakteren in de kantine van de universiteit. Tijdens mijn studie heb ik daar nooit durven komen en dat wil ik doorbreken voordat ik mijn diploma krijg.”
Monica stuurt een dankgebed naar boven. ‘Wat was dit spannend zeg.’ Dan vraagt de spanning om ontlading en jankt ze een potje.
Kees Neven, meewerkend teamleider Ambulante Thuisbegeleiding
Deze column verscheen in het ND op 18 december 2021 en in magazine HOOP van december 2021.